Page 11 - Tefsir 1. Ünite

1. ÜNİTE KUR’AN-I KERİM TARİHİ

ّ ْ َ َ
﴾ 4 ني۪لدا ِموي ِ كِلام ﴿
ۜ ِ
Mâlik kelimesi, “sahip, hâkim” anlamın-
dadır. Yevm de süresi değişik vakit dilimle-
rini ifade eden bir zaman birimidir. Ancak
burada onunla kıyâmet günü kastedilmiş-
tir. [ ِ نيدلا موي كلام ] ayeti herkesin dünya
ِ
۪
ِ ِ
ّ
َ
ْ َ
hayatında yaptığının karşılığını alacağı
kıyâmet gününde, Yüce Allah’ın (c.c.) her
varlık üzerinde tam bir otoritesinin oldu-
ğunu anlatır.
َ
ُ َ ْ َ َّ َ ُ ُ ْ َ َ َّ
﴾ 5 ۜين۪عتسن كايِاو دبعن كايِا ﴿
Ayetindeki ibâdet kelimesi sözlükte
“kulluk etmek, boyun eğmek” manalarına
gelir. İslami literatürde ise kişinin, Yüce “De ki: Şüphesiz namazım, diğer ibadetlerim,
40
Allah’ın (c.c.) ululuğunu kabul etmesi, O’na hayatım ve ölümüm de âlemlerin Rabbi Allah
tam bir teslimiyetle boyun eğmesi diye içindir.” (En'am suresi, 162. ayet)
tanımlanır. [نيعتسن] kelimesi de “Yardım
۪
41
َ
ُ
َ ْ
isteriz.” demektir.
Kur’an-ı Kerim, insanın gücünün sınırlı olduğunu vurgular.
Bu sebeple insanlar ihtiyaç anında hem diğer insanlardan hem BİLGİ KUTUSU
de insanüstü güçlerden yardım istemeye kendilerini mecbur
hissederler. Fakat onların bu iki kaynaktan yardım isteme şe- Kulun Allah’tan (c.c.) ilk
killeri, usûl ve sistemleri ilahi irşada kulak asmadıkları zaman- istediği şey hidayettir.
larda şirke ve bâtıla sapmalarına sebep olmuş; böylece birçok
batıl dua ve ibadet ortaya çıkmıştır. İşte bu ayet-i celîle, kulluk
ederken ve yardım isterken yöneleceğimiz en doğru ve isabetli
adresi bize göstermektedir. 42
۪
Görüldüğü gibi ayetteki her iki fiil de [ نيعتسن / دبعن ] çoğul olarak zikredilmiştir. Bu da mü-
ُ َ
َ
ُ
ُ ْ
َ ْ
minlerin bir bütün teşkil etmelerinin ve ben değil biz ilkesini yerleştirip fertle toplum arasın-
daki dengeyi kurmalarının gerekliliğine işaret etmektedir. Burada bizi oluşturan bağ esasen
43
imandır, eşsiz olan Allah’a (c.c.) kulluktur.
َ َ ْ ُ ْ َ َ ّ َ ْ
﴾ 6 ۙمي۪قتسملا طا ِ صلا انِدهِا ﴿
Ayetinde zikredilen hidâyet sözcüğü, doğru yola iletmek, yol göstermek ve irşâd etmek
gibi anlamlara gelir. Râğıb İsfahânî’ye (öl. 1108) göre bu kelimenin dört anlamı vardır:
1. Bütün mükelleflere, akıl, anlayış ve kabiliyetleri nisbetinde zarûri bilgi vermek,
2. İnsanları peygamberlerin lisanıyla doğru yola çağırmak,
3. İslam davetine kulak verenlere imân nasip etmek,
4. İslam'ı yaşayanları ahirette cennete koymak.
44
40 Âsım Efendi, Kâmus Tercümesi, “a-b-d” md., C 1, s. 201.
41 Yusuf Kardâvî, İbâdet, s. 40.
42 Heyet, Kur’an Yolu, C 1, s. 62.
43 Heyet, Kur’an Yolu, C 1, s. 62.
44 Râğıb el-İsfahânî, el-Müfredat fî Ğarîbi'l-Kur'ân, “h-d-y” md.

21