Page 5 - 12. Sınıf Peygamberimizin Hayatı 4. Ünite
P. 5

94
                                             Kültürümüzde Peygamberimiz


                   Birçok ayette Allah’a (c.c.) ve Hz. Muhammed’e (s.a.v.) itaat edilmesi , kendisine uyulup ar-
                                                                                4
               dınca gidilmesi  ve Ahzâb suresi 6. ayette de müminler tarafından canlarından daha çok sevilmesi
                            5
               emredilmiştir. Cenab-ı Hak, Resul-i Ekrem’in (s.a.v.) bütün varlıklar arasında farklı bir yerde ve en
               üstün konumda olduğunu belirterek onu âlemlere rahmet olarak gönderdiğini,  İnşirah suresi 4.
                                                                                     6
               ayette ise şanını yücelttiğinibildirmiştir.

                   “Şüphesiz ki sen yüce bir ahlâk üzeresin.” mealindeki  Kalem suresi 4. ayette onun benzersiz
               ve mükemmel ahlakına dikkat çekilmiştir. Yine Ahzâb suresi 21. ayette ona iman edenlerin aynı
               zamanda onun üstün ahlakını da benimseyip özümsemesi gerektiği ifade edilerek “Andolsun,
               Allah'ın Resülünde sizin için; Allah'a ve ahiret gününe kavuşmayı uman, Allah'ı çok zikreden
               kimseler için güzel bir örnek vardır.” buyrulmuştur.

                   Allah (c.c.), böylesine üstün özelliklerle donattığı Resulü (s.a.v.) ile ona gönülden inananlar
               arasında devamlı bir irtibat kurulmasını istemiş, ona hem kendisinin hem de meleklerin salat et-
               tiğini, müminlerin de ona salat etmesi gerektiğini Ahzâb suresi 56. ayette bildirmiştir.
               Sahabilerin Anlatımları Işığında Şemail-i Şerif

                   Allahu Teala’nın Peygamber’ini  (s.a.v.) üstün niteliklerle anması ve onu örnek almayı tavsiye
               etmesi Resûlullah’ın (s.a.v.) vefatından sonra şemailine duyulan ilgiyi artırmış, birçok sahabi onu
               tasvir etmeye çalışmıştır. Bu tasvirlerden bazıları aşağıda verilmiştir.

                   Yüzü  ayın  on  dördü  gibi  parlardı.  Büyükçe
               başlı, saçları hafif dalgalıydı. Saçı bazen kulak me-
               mesini geçerdi. Ten rengi nurani beyaz, alnı açık,
               kaşları hilal gibi ince ve gürdü. Sakalı sık ve gür,
               yanakları  düzdü.  Ağzı  geniş,  ön  dişlerinin  arası
               seyrek ve pek hoştu. Boynu gümüş gibi berraktı.
               Bütün organları birbiriyle uyumlu idi. Hz. Peygam-
               ber  irice  yapılı  ve  heybetliydi.  Uzuna  yakın  orta
               boyluydu. Göğsü ile karnı bir hizada olup ne zayıf
               ne de şişmandı. Bedeni nur gibiydi.
                                             7
                   Hz.  Peygamber  otururken  dizlerini  karnına
               doğru  iyice  çekip  kolları  arasına  aldıktan  sonra
               ellerini  önden  bağlayarak  otururdu.  Bu  sırada
               elbisesini iyice sarınıp bürünürdü. Sabah nama-
               zı sonrasında bağdaş kurarak otururdu. Yemekte
               çömelerek, açık arazide yüksek bir taş üzerinden
               ayaklarını  sarkıtarak  oturduğu  da  görülmüştü.
               Oturup kalkarken Allah’ı (c.c.) anardı. Yürürken
               öne  meyilli  düz  yürür,  ayaklarını  yere  sert  vur-  Görsel 4.2: Peygamberimizin (s.a.v.) isimlerini güzel
               maz, ayaklarını sürümez sakin ama hızlı ve vakar-  yazıyla yazmak Peygamberimize (s.a.v.) sevgi ve
               lı yürür, meyilli bir yerden iniyormuş görünümü   saygıyı ifade eder. (Hattat Halil Karaca’nın koleksi-
               verirdi. Bir tarafa döndüğünde bütün vücuduyla   yonundan alınmıştır.)
               dönerdi. Arkadaşlarıyla yürürken onları öne geçi-
               rir, kendisi arkadan yürürdü. Yolda karşılaştığı kimselere önce o selam verirdi.
                                                                                   8

               4. bk. Âl-i İmrân suresi, 32. ve 132. ayetler; Nisâ suresi,  13. ve 59. ayetler.
               5. bk. Âl-i İmrân suresi, 31. ayet.
               6. bk. Enbiyâ suresi, 107. ayet.
               7. bk. İbn-i Sa’d, et-Tabakât, C 1, s. 422-425; Taberânî, Mu’cemü’l-Kebîr, C 22, s. 155-159.
               8. bk. Taberî, C 22, s. 155-159.
   1   2   3   4   5   6   7   8   9   10