Page 7 - 9. Sınıf Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi 2. Ünite

2. Ünite DİN VE İSLAM

2. İnsanın Doğası ve Din

Zor zamanlarda nerdeyse bütün insanların yüce bir varlığa sığınmak
istemesinin sebebi sizce nedir?

Din duygusu, fıtri (doğuştan gelen) bir özelliktir. İnanmak insanın doğuştan be-
raberinde getirdiği bir duygudur. İnsanın maddi, bedensel ihtiyaçları olduğu gibi
ruhunun da ihtiyaçları vardır. İnsan ruhunun bu dünyada yalnız ve sahipsiz olma-
dığını bilmesi ve sığınılacak yüce varlığı bulması çok önemlidir. Bu yüzden insan
her zaman ve her yerde yüce, kudretli ve ulu bir varlığa sığınma, ona güvenme
ve ondan yardım dileme ihtiyacını hissetmiştir. Tarihin her döneminde din, insanın
sığınma ve güvenme ihtiyacına karşı Allah’ın (c.c.) kullarına sunmuş olduğu bir ikra-
mıdır. Din aynı zamanda insanın anlam arayışına ışık tutar ve sorularına cevap verir.

Fıtrat, canlıların yaratılıştan sahip olduğu özelliklerdir.
Allah (c.c.) insanı en güzel şekilde yarattığını şöyle haber vermektedir: “Biz in-
sanı en güzel şekilde yarattık.”6 Bazı bilim adamlarının ve teorisyenlerin insanlık
tarihinin zihinsel, ruhsal ve bedensel olarak gelişmemiş insanlarla başladığı iddia-
sı doğru değildir. İslam inancına göre Hz. Âdem’den (a.s.) itibaren bütün insanlar,
Allah (c.c.) tarafından gönderilen tevhid dininin esaslarını kavrayıp benimseyecek
ve hayatlarını bu esaslara göre düzenleyecek yeterlikte yaratılmışlardır. Kur’an-ı
Kerim’de insanın bu kapasitesine işaret edilerek insanın fıtrata uygun davranması
gerektiği şöyle belirtilir: “(Resûlüm!) Sen yüzünü hanîf olarak dine, Allah insan-
ları hangi fıtrat üzere yaratmış ise ona çevir. Allah'ın yaratışında değişme yok-
tur. İşte dosdoğru din budur; fakat insanların çoğu bilmezler.”7 Bu ayete göre
dinin özünü oluşturan şey tabiîliktir. Allah’ın (c.c.) emir ve yasakları insanın eğilim
ve istidatlarına uygundur. Hz. Peygamberin “Her doğan fıtrat üzere doğar...”8 hadisi
de Allah’ın (c.c.), kullarını saf bir fıtrat üzere yarattığını haber verir.

6 Tîn suresi, 4. ayet.
7 Rûm suresi, 30. ayet.
8 Buhârî, Cenâiz, 79.
44