Page 30 - 9. Sınıf Peygamberimizin Hayatı 4. Ünite

PEYGAMBERİMİZİN HAYATI

6. Heyetlerle Görüşmeler

Mekke’nin Müslümanlar tarafından fethedilmesi Müslümanları Arap Yarımadası’nın en
büyük gücü, Medine’yi de Hicaz’ın yeni siyasi merkezi hâline getirmişti. Arap Yarımada-
sı’ndaki kabileler bu sebeple Medine’ye heyetler göndermeye başladılar. Hicri dokuzuncu
yılda gelen elçilerin sayısının yetmişe ulaşmış olması bu yılın Senetü’l-Vüfûd (Elçiler Yılı)
olarak anılmasına sebep oldu.
66

BİR AYET

“Allah’ın yardımı ve zaferi geldiği ve insanların bölük bölük Allah’ın dinine
girmekte olduklarını gördüğün vakit, Rabb’ine hamdederek O’nu tesbih et
ve O’ndan mağfiret dile. Çünkü O, tevbeleri çok kabul edendir.”
(Nasr suresi, 1-3. ayetler.)

Medine’ye gelen heyetlerden İslam’ı kabul edenler, kabileleri adına siyasi bağlılıklarını ifa-
de ediyor; Hz. Peygamber’le görüşerek sorular sorup İslam’ın hükümlerini öğreniyorlardı.
Medine’den ayrılırken de dinlerini öğretecek kimseler talep ediyorlardı. Hz. Peygamber,
geri dönen heyetlere çeşitli hediyelerle birlikte kendilerine tahsis edilen arazileri bildiren
bir yazı veriyordu. Ayrıca Müslüman olanlara zekât, Hıristiyan olanlara da cizye tahsildarı
gönderiyordu.
67

FİKRİNİ SÖYLE!

Hicretin dokuzuncu yılında Medine’ye gelen heyetlerin çokluğunu İslam’ın ulaş-
tığı güç bakımından yorumlayınız.

7. Veda Haccı ve Veda Hutbesi

Hicretin dokuzuncu yılında haccın farz kılınması üzerine Allah Resulü (s.a.v.) , Hz. Ebu Bekir’i
hac emiri olarak Mekke’ye gönderdi. Hz. Peygamber bu hac mevsiminden bir yıl sonra
bizzat kendisi hac niyetiyle yola çıkacağını Müslümanlara duyurarak onlardan da hazırlık
yapmalarını istedi. Hz. Muhammed (s.a.v.) ile haccetmek isteyenler ertesi yıl Medine’de top-
landılar. Muhacir ve ensarın yanı sıra Arap kabilelerinden pek çok Müslüman’la birlikte
Allah Resulü (s.a.v.) ve ailesi hac niyetiyle Medine’den ayrıldı. Hz. Peygamber ve yanında-
kiler Zülhuleyfe’de ihrama girdikten sonra Zilhicce’nin dördüncü günü Mekke’ye ulaştılar.
66 Mustafa Fayda, “Senetü’l-Vüfûd”, DİA, C 36, s. 520-521.
67 bk. İbn Sa’d, et-Tabakât, C 1, s. 252-308.

122